çerkeslerin acil sorununun daha az veya daha çok demokratik hak olmadığını; çerkeslerin gerçek sorununun, verilen hakları kullanmak için kendilerini harekete geçirecek bir “kolektif iradelerinin kalmaması” olduğunu söylemiş ve bunu “büyük sorun” olarak tarif etmiştik.

Söylemek stediğimizi bu yazımızda biraz açalım…

Bizim açımızdan madalyonun iki yüzü var. Birincisi, hakları elinde tutan ve dağıtan devletin tavrı; ikincisi de kendi durumumuz ve takındığımız tavırdır.

çerkesler düşürüldükleri yok oluş girdabından kurtulamıyor.  

Aslında bir takım lokal refleksler dışında, ortada pek böyle bir kurtulma iradesi olduğunu da söyleyemeyiz. İrade olmayınca, aslında lehte olabilecek çağın getirdiği pek çok fırsattan istifade edilemediği gibi; bu edilgen tavır nedeniyle fırsat olabilecek pek çok husus da hançer olup bağrımıza saplanıyor. Bizi yeniden inşa edebilecek kudrete sahip olan iletişim teknolojilerinde kat edilen her ileri adim, bu edilgenlik sebebiyledir ki artık adeta tabutumuza çakılan bir çivi haline geliyor.

Bu da, ‘çerkesler bu fırsattan çok fazla istifade edemeyecekler’ anlamına gelir.

öyle ya, -bazı küçük yerleşim birimleri dışında- hangi okulda 10 tane 5. sınıf öğrencisi bulup da anadili sınıfı açılabilecek?

Büyük kısmı şehirlere transfer olmuş ve dağınık şekilde yerleşmiş çerkeslerin bu şartları sağlayarak anadili sınıfları açtırabilmeleri gerçekten çok zor görünüyor.

önceki yazımızda Başbakan ve Milli Eğitim Bakanı tarafından açıklanan “Türk vatandaşlarının günlük hayatta kullandıkları farklı dil ve lehçelerin okullarda öğrenilmesi”  konusunu görünür haliyle yüzeysel bir şekilde ele almış, çerkeslerin sorununu çözmekten çok uzak olduğunu söylemiştik.

Açılım süreci dura kalka, ağır aksak devam ediyor. Geçtiğimiz hafta içinde hükümet üyeleri eğitim sistemi içinde anadili öğrenimine yer açılmasıyla ilgili önemli açıklamalar yaptılar.